بسم الله الرحمن الرحیم
آملی، شیخ محمد تقی
آملی، شیخ محمّدتقی (1304-1391ق/1887-1971م)، فقیه امامی، فرزند مولامحمد آملی، در تهران زاده شد و مقدّمات علوم را نزد پدر آموخت. پس از آن نزد عالمان دیگری مانند شیخ عبدالنّبی نوری و میرزاحسن کرمانشاهی درس خواند. در 1340ق به نجف اشرف رفت و تا 1353ق از محضر استادانی چون میرزای نایینی، و آقاضیاء عراقی (اراکی) و اقا سیّد ابوالحسن اصفهانی بهره یافت. سپس به تهران بازگشت و به تصنیف و تدریس مشغول شد. آملی فقیهی گوشه‌نشین بود. از پذیرفتن مسئولیت ریاست گریزان بود و تا پایان زندگی نیز از نوشتن رساله فتوایی خودداری کرد. جمعی از فقهای فاضل از محضرش بهره می‌بردند و بسیار گرامی‌اش می‌داشتند. وی در تهران درگذشت.
از آثار اوست:
حاشیه بر منظومه سبزواری،
حاشیه بر شرح اشارات ابوعلی،
حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری،
شرح عروه الوثقی،
کتاب الصّلوه (تقریرات میرزای نایینی).
مآخذ: آقابزرگ، طبقات اعلام الشّیعه، قرن 4، 1/267-268؛ سازمان اوقاف، «مختصری از شرح احوال و آثار استاد محمدتقی آملی»، معارف اسلامی، س 1، شم 2، اسفند 1345، ص 54؛ مطهری، مرتضی، خدمات متقابل اسلام و ایران، تهران، 1354، 2/618.
نویسنده: محمد علی مولوی
شماره مقاله:507
ج 2
